نـشـسـتـه‌ام بـنـویـسـم بـرای سـلـطـانـم            به لطف شاه نجـف، شیـعـه‌ام مسلـمانم
نـشـسـتـه‌ام بـنـویـسـم بـه زیـر ایـوانـم            نشـستـه‌ام بـنـویـسم عـلـی عـلـی جـانـم

چگـونه وصف کـنم سیـدالـوصیـین را
بگـویم از سـکـنـات عـلـی کـدامین را

ز عدل او چه بگویم، زبانزد عام است            علی رفیق و حبیب و طبیب ایتام است
هزار جان گـرامی فـدای آن نـام است            اَلا به ذکر علی قلب من چه آرام است

مـیـان جـنـگ اُحُــد یــاور نـبـی بــوده
وصی حـق پـیـمـبـر فـقـط عـلـی بـوده

اُحُد، حنین و خوارج، جمل وَ خیبر هم            وَ هر کجا که جهاد است، بوده حیدر هم
علی‌ست شیر دلاور، علی‌ست صفدر هم            به راست می‌زند و چپ، به قلب لشکر هم

به جبـرئیل امین وحـی شد بگو حـیدر
عجب دلاوری و ناز شست او، حـیدر

علی همان که به وقت نبرد جنگنده‌ست            که ذوالفـقـار عـلی تـیغ تـیز بُرنده‌ست
هر آنکه رو به روی حیدر است، بازنده‌ست            علی همان که رجزهاش، سخت و کوبنده‌ست

ز قـدرت ضربـاتش چـگـونه بنْـویـسم
بگو که از غَـزواتش چگـونه بنـویـسم

میان معرکه حیدر چه با غضب می‌رفت            نقاب می‌زد و مثل قمر به شب می‌رفت
وَ هر که رو به رویش بود، عقب عقب می‌رفت            به ضربه‌های علی، سر عجب عجب می‌رفت

اگرچه فـاتح پیـکـار و در تـلاطـم بود
به روی شانۀ او کیـسه‌ای ز گـندم بود

علی برای یتـیـمان کوفه چون باباست            غذای هرشب او نانِ خشک و یک خرماست
به روی شانۀ او کوله باری از غمهاست            بدون فاطمه، حیدر چه بی‌کس و تنهاست

خـلاصه حـیدر کـرار بود و غـم‌هایش
خلاصه غـربت بسیار بود و غم‌هایش